Όταν έγραφα το προηγούμενο εισαγωγικό άρθρο για ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ δεν περίμενα ότι θα αλλάξουν τόσο δραματικά οι παγκόσμιες συνθήκες. Ήμουν βέβαιος ότι αυτό το καθιερωμένο άρθρο μου θα αναφερόταν στους στόχους και τις προοπτικές της νέας χρονιάς. Δυστυχώς διαψεύστηκα από τα ίδια τα γεγονότα και το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία.
Η κυκλική θεώρηση της ιστορίας υποστηρίζει τη θεωρία ότι, οι δύσκολοι καιροί σφυρηλατούν δυνατούς ανθρώπους και κατά συνέπεια ηγεσίες. Όσοι/ες διοικούμε επιχειρήσεις από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι και σήμερα, έχουμε επιδείξει μοναδικό ΑQ ήτοι Agility Quotient στην προσπάθειά μας να προσαρμοστούμε εμείς οι ίδιοι και οι οργανισμοί μας σε ένα μόνιμο σκηνικό αστάθειας. Αυτή η πρωτοφανής αβεβαιότητα συνεχίστηκε στην Ελλάδα με την πολιτική κρίση και το δημοψήφισμα του 2015 που έφεραν και το κλείσιμο των Τραπεζών.
Ακολούθησαν πέντε χρόνια, στα οποία εστιάσαμε όλοι μας την προσπάθεια στην ανάκαμψη και την έξοδο από τα Μνημόνια. Η πανδημία όμως ήταν ο νέος αστάθμητος παράγοντας που άλλαξε όλα τα δεδομένα, επιτάχυνε τον ψηφιακό μετασχηματισμό, έπληξε τους ρυθμούς της καθημερινότητας στις κοινωνίες μας και τροποποίησε ριζικά τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Την επόμενη μέρα της πανδημίας, οι επιχειρήσεις καλούνταν να προσαρμοστούν εκ νέου σε μία παγκόσμια ενεργειακή και εφοδιαστική κρίση, στην έλλειψη πρώτων υλών και στον πληθωρισμό.
Παρόλα αυτά, οι προβλέψεις για την ελληνική οικονομία ήταν ευοίωνες. Στη Γενική Συνέλευση της ΕΑΣΕ λίγες μόνο μέρες πριν το ξέσπασμα του πολέμου το γενικότερο συμπέρασμα από τις τοποθετήσεις του Υπουργού Οικονομικών κ. Χρήστου Σταϊκούρα και του Υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων κ. Άδωνι Γεωργιάδη ήταν ότι η ανάπτυξη εκτιμάται ότι θα φτάσει και ίσως ξεπεράσει το 5% ενώ η φετινή τουριστική περίοδος προμηνύεται σχεδόν στα ίδια επίπεδα με το 2019, που ήταν η κορυφαία χρονιά για τον ελληνικό τουρισμό.
Λίγες μέρες μετά, η εισβολή στην Ουκρανία συντάραξε πρώτα απ’ όλα την Ευρώπη και έπειτα τον κόσμο με το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης, τον εφιάλτη της πιθανότητας πυρηνικού ατυχήματος και την τρομακτική σκέψη μιας γενικότερης ανάφλεξης και ενός παγκοσμίου πολέμου. Αν η πρώτη οικονομική κρίση του 2008 μας έμαθε να είμαστε ευέλικτοι όπως και η κρίση του 2015, η πανδημία επιτάχυνε το χρόνο αντίδρασής μας στα γεγονότα και οι συνθήκες που ζούμε σήμερα έρχονται να καταδείξουν το ρόλο των επιχειρήσεων στη διαμόρφωση των κοινωνικών εξελίξεων. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την άμεση αντίδραση πολλών οργανισμών στα γεγονότα της Ουκρανίας.
Με αυτές τις καταιγιστικές εξελίξεις, κάθε πρόβλεψη για το μέλλον φαντάζει παράτολμη. Ίσως το σπουδαιότερο μάθημα ηγεσίας που πήραμε όλοι μας τα τελευταία 15 χρόνια να είναι ακριβώς αυτό που είχε πει ο Mark Twain: «Κάθε πρόβλεψη είναι δύσκολη, ειδικά αν αναφέρεται στο μέλλον». Οπότε αντί προβλέψεων, θα κλείσω με την ευχή όλων μας για αποκατάσταση της ειρήνης στην Ουκρανία.
Όσοι/ες διοικούμε επιχειρήσεις από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι και σήμερα, έχουμε επιδείξει μοναδικό ΑQ ήτοι Agility Quotient στην προσπάθειά μας να προσαρμοστούμε εμείς οι ίδιοι και οι οργανισμοί μας σε ένα μόνιμο σκηνικό αστάθειας
Βασίλης Ραμπάτ
Πρόεδρος ΔΣ
